NOWOŚĆ INSTYTUTÓW ŚWIECKICH
Instytuty Świeckie pojawiły się jako wielka nowość w początkach XX wieku. Dokument kościelny Provida Mater Ecclesia (2 luty 1947) powołujący w Kościele instytuty świeckie, po roku został uzupełniony przez nowe pismo papieskie Primo feliciter (12 marzec 1948), w którym dokładnie i szczegółowo opisano tę nową formę życia.
Należałoby zadać pytanie – Na czym polega „nowość” instytutów świeckich?
Na temat instytutów świeckich słyszy się opinie, że jest to forma życia chrześcijańskiego ustępująca miejsca innym, bardziej widocznym i bardziej żywym ruchom, które wpływają na życie społeczne w sposób o wiele znaczniej bezpośredni. Niektóre z nich podejmują działalność o charakterze społecznym, ekonomicznym czy politycznym, natomiast instytuty świeckie z zasady nie podejmują działań zewnętrznych. Ta różnica jest dostrzegalna.
Spróbuję odpowiedzieć na ważne pytanie – Na czym polega nowość instytutów świeckich?
Otóż ich nowość polega na tym, iż:
W czasach wielkiego upadku moralnego pojawiają się liczne rzesze ludzi, którzy nie tylko płoną pragnieniem własnej doskonałości, lecz pozostając w świecie, pragną wpływać na bieg świata zgodnie z zamysłem Bożym. We wspólnotach tych można nie tylko prowadzić życie bardzo sprzyjające doskonałości chrześcijańskiej, lecz również starać się o uświęcenie świata. Jak wiadomo, doskonałość można osiągnąć nie tylko w zakonie, ale także w świecie. Pozostaje się w świecie, bez szczególnych znaków wyróżniających (klasztory, habity itp.) i angażuje się w zwykłą świecką działalność (praca, działalność społeczno-kulturalna, polityka itp.), która staje się polem działalności apostolskiej.
INSTYTUTY - LABORATORIUM DOŚWIADCZALNE
Papież Paweł VI w 1976 roku przyrównał instytuty świeckie do laboratoriów. Powiedział wtedy: ”Jeżeli instytuty świeckie pozostaną wierne własnemu powołaniu, staną się jakby „doświadczalnym laboratorium”, w którym Kościół sprawdza konkretne sposoby układania swoich stosunków ze światem. (…) Właściwym polem dla ich ewangelizacyjnej aktywności jest szeroka i bardzo złożona dziedzina polityki, życia społecznego, gospodarki; dalej dziedzina kultury, nauki i sztuki, stosunków międzynarodowych i środków przekazu społecznego.”
Aktualnie papież Benedykt XVI powtarza, iż instytuty świeckie są ”laboratorium eksperymentalnym, w którym Kościół weryfikuje konkretne sposoby swoich relacji ze światem.”. Interesujące porównanie: instytuty świeckie to „laboratorium dialogu ze światem.”
ZATEM - CO MAMY CZYNIĆ?
Na pytanie – Co mamy robić? - znajdujemy odpowiedź u św. Łukasza (3,10-14): Gdy tłumy pytały Jana Chrzciciela – "Cóż więc mamy czynić?" – Jan Chrzciciel im odpowiadał: „Kto ma dwie suknie, niech jedną da temu, który nie ma; a kto ma żywność, niech tak samo czyni.” Wzywał więc, by postępować według miłosierdzia. W rozmowie z celnikami Jan Chrzciciel mówił – „Nie pobierajcie nic ponad to, ile wam wyznaczono.” Nie każe im zatem wycofywać się z życia, uchodzić na pustynię i oddawać się tam modlitwie, ale dalej wykonywać swoje zajęcia, tylko uczciwie.
Pytali go też i żołnierze – „A my, co mamy czynić?” On im odpowiadał – „Nad nikim się nie znęcajcie i nikogo nie uciskajcie, lecz poprzestawajcie na swoim żołdzie.” Jan Chrzciciel nie mówi im, by musieli zmienić styl życia czy zawód, ale by pozostając w wybranym powołaniu, czynili dobre rzeczy. To jest owa nowość sprzed dwóch tysięcy lat, wciąż dla nas aktualna.
Nowością jest również rozumienie odpowiedzialności, jaką członkowie instytutów świeckich podejmują za rzeczy tego świata, za świat, który wymaga prowadzenia według zamysłu Stwórcy.
TRZY PORÓWNANIA EWANGELICZNE
Sposoby ewangelizacji członków instytutów świeckich można przyrównać z trzema obrazami ewangelicznymi: o zaczynie, soli i pachnącym olejku. Obrazy te przywołują małe, nieznaczne impulsy działania, pawie niewidzialne. Ukazują nasze rozproszenie w masie, w społeczeństwie, ukazują rolę prawdziwych wartości.
Sól zachowuje od zepsucia, a także zachowuje smak i zapach. Aby to uzyskać, trzeba dodawać jej po trochu, w małych ilościach, aby nie uczynić potrawy niejadalną.
Zaczyn powoduje rośnięcie ciasta, czyni je pachnącym i apetycznym, ale również należy dawać go w odpowiedniej ilości.
Zapachu nie widać; musi jednak być delikatny, by nie popsuć wrażenia w dużym stężeniu.
Te obrazy ewangeliczne szczególnie pasują do omawianej formy życia chrześcijańskiego w rozproszonych i często nielicznych wspólnotach instytutowych. Członkowie wspólnot instytutowych są w świecie niczym sól, zaczyn i aromat. Nasuwa się tutaj stare porównanie - Czym dusza jest w ciele, tym chrześcijanie są w świecie. Dusza ożywia ciało, chrześcijaństwo daje inspirację do powstawania dobra na świecie.
Porównanie instytutów świeckich do „laboratorium dialogu ze światem” zachęca nas do codziennego angażowania się w sprawy naszych środowisk. Nie bójmy się szukać nowych rozwiązań, które podsuwa nam Duch Święty, by świat stawał się bardziej Bożym.
W tekście posłużono się przemyśleniami Emilio Tresalti z jego artykułu „Te czasy są nasze!”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz