Najświętsze Serce Jezusa

Serce Jezusa Chrystusa, Jezusa Chrystusa całego i niepodzielnego, jest Sercem boskim i ludzkim w tym samym czasie, a zatem jest godne czci i adoracji, ale to nie wszystko. Serce Jezusa otwarte na krzyżu przez żelazny grot jest drzwiami, przez które możemy wejść do poznania Miłości Nieskończonej...

Kult Najświętszego Serca jest kultem, inspirowanym przez wdzięczność względem miłości Bożej, względem Jezusa Chrystusa wobec ludzi; kult Miłości Nieskończonej jest ponad wszystkim i przed wszystkim... Doktryna o Miłości Nieskończonej nie jest oczywiście nowa; pojawia się na pierwszych stronach Księgi Rodzaju, i na przestrzeni wieków małe dzieci na kolanach matek uczą się o niej, gdy czytają historie biblijne. Rzeczywiście całe Pismo Święte objawia Boga jako Miłość Nieskończoną.

Rozświetla się w stworzeniu, ponieważ tylko wszechmocna Miłość, wszechwiedząca i nieskończona może sobie wyobrazić to dzieło i ukończyć je. Błyszczy w medytacji o Słowie kiedy, po grzechu Adama, ofiaruje siebie by wynagrodzić winy grzechu; i kiedy ta wzniosła ofiara jest przyjęta przez Ojca i Ducha Świętego. Miłość Nieskończona wypływa z wszystkich stronic Biblii, świeci blaskiem w odkupieniu. Rzeczywiście to Miłość Nieskończona czyni, że Syn Boży zstępuje z nieba i przyjmuje ciało; przyjmuje na siebie nasze słabości, z wyjątkiem grzechu, i zostaje skazany na śmierć.

Miłość Nieskończona objawia siebie w zesłaniu Ducha Świętego, boskiego ognia, który przychodzi oświecić świat i zapalić ludzkie serca; w utworzeniu Kościoła; w ustanowieniu sakramentów świętych, zwłaszcza sakramentu Eucharystii. Co za cudowna inwencja Miłości Nieskończonej! Miłość Nieskończona to istota doktryny katolickiej, to jej centrum; to wytłumaczenie wszystkich tajemnic naszej wiary. To nie tylko Miłość Boża względem stworzenia, ale to Bóg sam.

Czcigodna Louise Margaret Claret de la Touche

Matka Louise Margaret (+1915) była mistyczką francuską, założycielką wspólnoty Betania Świętego Serca.

tłumaczenie własne

Najświętsze Ciało i Krew Chrystusa

O Jezu! mój Panie, mój Boże i moje wszystko. Wierzę, że Ty w swoim żywym człowieczeństwie jesteś tak prawdziwie obecny w Najświętszym Sakramencie, jak byłeś kiedyś, spacerując między ludźmi i rozmawiając z nimi. Wierzę, że Ty jesteś tutaj, zawsze żyjący, by wstawiać się za nami. Tutaj jest twoje święte Ciało, które wisiało na krzyżu; tutaj jest twoja dusza, która była smutna aż do śmierci i konała w Ogrodzie Oliwnym za moje grzechy; tutaj są święte rany uczynione przez gwoździe i ostrze włóczni; tutaj są te oczy, które patrzyły z miłością i współczuciem na pokutującego Piotra; tutaj są te uszy, które słyszały okrutny krzyk "... ukrzyżuj go", i które były otwarte na słuchanie skarg wszystkich chorych ludzi, by ich uleczyć. " Wierzę. Zaradz niedowiarstwu memu."

Poprzez wieki święci pisarze współzawodniczyli ze sobą w opisywaniu cudowności rzeczywistej obecności bóstwa w Najświętszym Sakramencie. Była nazywana największym dziełem Bożym, zwierciadłem boskiej doskonałości, odbiciem mądrości Bożej, bezmiarem i nieskończonością Bożą, rodzajem wszystkich działań Boga, nauczycielem jedności Bożej. Była opisywana jako kontynuacja i podobieństwo wcielenia i jako suma jego cudowności, jako zwierciadło życia Chrystusa, jako triumf Kościoła i nawet jako jego prawdziwe życie, jako wytłumaczenie zjawiska Kościoła, jako kompendium wszystkich cudów, jako przykład każdej cnoty, jako fontanna wszystkich łask, jako magnes dusz. Jednak pomimo wysiłków żaden pisarz, poeta czy święty nie potrafią powiedzieć niczego bardziej wybitnego ponad tę prawdę - Najświętszy Sakrament jest Bogiem.

Kanonik Francis J. Ripley

Ks. Ripley (+ 1998) był kapłanem, pisarzem i apologetą angielskim.

tłumaczenie własne